Jedynie w Bogu jest uciszenie duszy mojej

Czułam się coraz bardziej zagubiona, opuszczona, samotna i kompletnie bezradna. Wszystko zaczęło mnie przytłaczać, nie radziłam sobie z emocjami. To, co się działo w moim życiu przekraczało moją wytrzymałość. Wedy Bóg wyciągnął do mnie rękę i okazał mi swoją wielką miłość.

Zaczęłam czytać Pismo Święte poznając Go jako wspaniałego, troskliwego Zbawiciela, który nie zostawia nas nawet w najczarniejszych dla nas momentach. Jednak nadal żyłam w czymś, co ciągnęło mnie na dno emocjonalne. Zaczęły się problemy zdrowotne. Życie w nieustającym stresie musiało odbić się na moim organizmie. Pamiętam, że każdego dnia odczuwałam niepokój i lęk przed tym, co mnie czeka. Budziłam się i zasypiałam w stresie. Starałam się izolować od tego, co mnie otaczało i nawiązywać wieź z Bogiem, ale to było bardzo trudne, często zupełnie niemożliwe. Bóg jednak przez cały czas był. Dawał mi ludzi, którzy znajdowali się w jeszcze większym dołku i musiałam się zajmować ich problemami, wspierać ich  i pokazywać im Chrystusa. Bóg dawał mi siłę do ratowania czyjegoś życia. Wówczas mogłam skoncentrować uwagę na potrzebach drugiego człowieka i pozwalało mi to uwalniać się od własnych problemów.

W końcu doszłam do takiego punktu, że jedynym wyjściem okazało się rozstanie. Rozwód. Dziękuję Bogu za to, że dał mi rodzinę, która pomogła mi przetrwać najgorsze momenty w życiu. Nagle powroty do domu przestały wiązać się ze stresem. Czułam się tak, jakbym zrzuciła z siebie ogromny ciężar. Jednak nadal nie zawsze było łatwo. I Bóg znów zsyłał mi kogoś, kim musiałam się zaopiekować. Postawił na mojej drodze osobę, która zaczynała przechodzić przez takie samo piekło, jak ja parę lat wcześniej. Wpadała coraz bardziej w czarną dziurę, z której, jak jej się wówczas wydawało, nie ma wyjścia. Tylko mnie zaufała, wiedząc, że doskonale rozumiem, jak się czuła. W tej znajomości Bóg wielokrotnie pozwalał nam obu odczuć swoją obecność. To, co działo się w naszym życiu nie mogło być przypadkiem. Bóg doskonale wiedział, że lekarstwem dla mnie była możliwość pomagania komuś, kto nie radzi sobie sam. A z drugiej strony mojej przyjaciółce dał mnie jako podporę. To, jak Bóg zaczął przemieniać również jej życie, powodowało, że moja wiara w moc Boga się pogłębiała. Od momentu, kiedy się spotkałyśmy miało miejsce wiele wydarzeń, które niezwykle umocniły moje zaufanie do Boga. Okazało się, że otrzymujemy od Niego coś, o co nawet nie przyszłoby nam do głowy się modlić. Same nie wymyśliłybyśmy, że właśnie to nam pomoże przetrwać najtrudniejsze momenty.

Bóg zna nas doskonale i dlatego zawsze powinniśmy z pokorą prosić Go o to, aby prowadził nas własnymi ścieżkami, aby w naszym życiu działa się Jego wola, bo to ona jest dla nas najlepsza. Teraz już to wiem i dlatego nie chcę już sama o wszystkim decydować. Chcę, aby to Chrystus był fundamentem w moim życiu, bo jedynie w nim jest pokój i radość. Odkąd zaczęłam żyć z Bogiem, wielokrotnie słyszałam od różnych osób, że w mojej obecności odczuwają spokój. Dawniej to było niemożliwe, bo byłam strzępkiem nerwów. Teraz jednak czuję bliskość Boga, Jego miłość. I to bywa zauważane na zewnątrz. Bóg daje taki pokój, jakiego bez Niego nie możemy osiągnąć. W rękach Boga nie jesteśmy bezwolnymi marionetkami, ale przebywając blisko Niego w modlitwie, w Jego Słowie odnajdziemy nadzieję i miłość, która zacznie wypełniać nasze życie tak, że będziemy chcieli iść za Jego głosem zawsze. Niezależnie od tego, co się wydarzy, wiem, że Chrystus jest drogą, prawdą, życiem...” Jedynie w Bogu jest uciszenie duszy mojej, od Niego jest zbawienie moje. Tylko On jest opoką moją i zbawieniem moim, twierdzą moją, przeto się nie zachwieję”. Amen.

Przecież dokładnie wiedziałam jak mam żyć. Sama chciałam kierować własnym losem. Do czasu. Nastąpił moment, kiedy moje życie zaczęło się rozsypywać w drobne kawałki. I zupełnie nie udawało mi się posklejać tych wszystkich fragmentów w jedną całość. Czułam się coraz bardziej zagubiona, opuszczona, samotna i kompletnie bezradna. Wszystko zaczęło mnie przytłaczać, nie radziłam sobie z emocjami. To, co się działo w moim życiu przekraczało moją wytrzymałość. Wedy Bóg wyciągnął do mnie rękę i okazał mi swoją wielką miłość.

Zaczęłam czytać Pismo Święte poznając Go jako wspaniałego, troskliwego Zbawiciela, który nie zostawia nas nawet w najczarniejszych dla nas momentach. Jednak nadal żyłam w czymś, co ciągnęło mnie na dno emocjonalne. Zaczęły się problemy zdrowotne. Życie w nieustającym stresie musiało odbić się na moim organizmie. Pamiętam, że każdego dnia odczuwałam niepokój i lęk przed tym, co mnie czeka. Budziłam się i zasypiałam w stresie. Starałam się izolować od tego, co mnie otaczało i nawiązywać wieź z Bogiem, ale to było bardzo trudne, często zupełnie niemożliwe. Bóg jednak przez cały czas był. Dawał mi ludzi, którzy znajdowali się w jeszcze większym dołku i musiałam się zajmować ich problemami, wspierać ich  i pokazywać im Chrystusa. Bóg dawał mi siłę do ratowania czyjegoś życia. Wówczas mogłam skoncentrować uwagę na potrzebach drugiego człowieka i pozwalało mi to uwalniać się od własnych problemów.

W końcu doszłam do takiego punktu, że jedynym wyjściem okazało się rozstanie. Rozwód. Dziękuję Bogu za to, że dał mi rodzinę, która pomogła mi przetrwać najgorsze momenty w życiu. Nagle powroty do domu przestały wiązać się ze stresem. Czułam się tak, jakbym zrzuciła z siebie ogromny ciężar. Jednak nadal nie zawsze było łatwo. I Bóg znów zsyłał mi kogoś, kim musiałam się zaopiekować. Postawił na mojej drodze osobę, która zaczynała przechodzić przez takie samo piekło, jak ja parę lat wcześniej. Wpadała coraz bardziej w czarną dziurę, z której, jak jej się wówczas wydawało, nie ma wyjścia. Tylko mnie zaufała, wiedząc, że doskonale rozumiem, jak się czuła. W tej znajomości Bóg wielokrotnie pozwalał nam obu odczuć swoją obecność. To, co działo się w naszym życiu nie mogło być przypadkiem. Bóg doskonale wiedział, że lekarstwem dla mnie była możliwość pomagania komuś, kto nie radzi sobie sam. A z drugiej strony mojej przyjaciółce dał mnie jako podporę. To, jak Bóg zaczął przemieniać również jej życie, powodowało, że moja wiara w moc Boga się pogłębiała. Od momentu, kiedy się spotkałyśmy miało miejsce wiele wydarzeń, które niezwykle umocniły moje zaufanie do Boga. Okazało się, że otrzymujemy od Niego coś, o co nawet nie przyszłoby nam do głowy się modlić. Same nie wymyśliłybyśmy, że właśnie to nam pomoże przetrwać najtrudniejsze momenty.

Bóg zna nas doskonale i dlatego zawsze powinniśmy z pokorą prosić Go o to, aby prowadził nas własnymi ścieżkami, aby w naszym życiu działa się Jego wola, bo to ona jest dla nas najlepsza. Teraz już to wiem i dlatego nie chcę już sama o wszystkim decydować. Chcę, aby to Chrystus był fundamentem w moim życiu, bo jedynie w nim jest pokój i radość. Odkąd zaczęłam żyć z Bogiem, wielokrotnie słyszałam od różnych osób, że w mojej obecności odczuwają spokój. Dawniej to było niemożliwe, bo byłam strzępkiem nerwów. Teraz jednak czuję bliskość Boga, Jego miłość. I to bywa zauważane na zewnątrz. Bóg daje taki pokój, jakiego bez Niego nie możemy osiągnąć. W rękach Boga nie jesteśmy bezwolnymi marionetkami, ale przebywając blisko Niego w modlitwie, w Jego Słowie odnajdziemy nadzieję i miłość, która zacznie wypełniać nasze życie tak, że będziemy chcieli iść za Jego głosem zawsze. Niezależnie od tego, co się wydarzy, wiem, że Chrystus jest drogą, prawdą, życiem...” Jedynie w Bogu jest uciszenie duszy mojej, od Niego jest zbawienie moje. Tylko On jest opoką moją i zbawieniem moim, twierdzą moją, przeto się nie zachwieję”. Amen.